In de achtertuin van onze achtertuin wacht een wachtbekken. Het wacht er al jaren, al zo lang als ik hier woon. Het wacht tot er op een dag zoveel neerslag is dat de grachten, de beken en de rivieren het water niet meer geslikt krijgen. Die dag zal het wachtbekken kunnen doen waarvoor het bestemd is: het overvloedige, overtollige water omarmen en tot rust laten komen zodat het in alle sereniteit kan bezinken. In al de jaren dat ik hier woon staat het wachtbekken vaak te niksen en te wachten. En toch zouden we niet zonder kunnen. Ik ga er graag wandelen, op ochtenden, avonden en weekdagen is het een eiland van rust in de wereld. Nu ligt het er gehavend bij. Mensen hebben er diep op ingehakt. Precies zoals mensen dat kunnen, inhakken op de natuur met een uitleg van hier tot ginder. Maar onverstoorbaar blijft het meer wachten. Gisteren wachtte het op het goud dat de zon over het water sprenkelde toen ze onderging. De ganzen weten dat goud een helende werking heeft. Met hun kuikens tussen hen in, gleden ze er doorheen. De schemering viel, ze verborg de woestenij die de mensen hadden aangericht. Alleen de schittering bleef over… http://www.emilypuck.be.