only visual candy today, too much weed on the street to talk

so many colors to see

In de achtertuin van onze achtertuin wacht een wachtbekken. Het wacht er al jaren, al zo lang als ik hier woon. Het wacht tot er op een dag zoveel neerslag is dat de grachten, de beken en de rivieren het water niet meer geslikt krijgen. Die dag zal het wachtbekken kunnen doen waarvoor het bestemd is: het overvloedige, overtollige water omarmen en tot rust laten komen zodat het in alle sereniteit kan bezinken. In al de jaren dat ik hier woon staat het wachtbekken vaak te niksen en te wachten. En toch zouden we niet zonder kunnen. Ik ga er graag wandelen, op ochtenden, avonden en weekdagen is het een eiland van rust in de wereld. Nu ligt het er gehavend bij. Mensen hebben er diep op ingehakt. Precies zoals mensen dat kunnen, inhakken op de natuur met een uitleg van hier tot ginder. Maar onverstoorbaar blijft het meer wachten. Gisteren wachtte het op het goud dat de zon over het water sprenkelde toen ze onderging. De ganzen weten dat goud een helende werking heeft. Met hun kuikens tussen hen in, gleden ze er doorheen. De schemering viel, ze verborg de woestenij die de mensen hadden aangericht. Alleen de schittering bleef over… http://www.emilypuck.be.

‘De enige weg die van hier naar ginder loopt en van gisteren naar morgen, gaat over het pad der conflicten,’ zei de koning. ‘Het pad is gevaarlijk en het zou eigenlijk niet meer mogen bestaan maar wij hadden nooit de kracht om het te vernietigen. We hoopten dat het met de tijd ondergesneeuwd zou raken en vanzelf zou verdwijnen. Zo ging het niet. Integendeel, precies omdat alles een echo in ons heeft, ontstaan er voortdurend nieuwe conflicten. Eens je in zo’n conflict terechtkomt, is het moeilijk er weer uit te raken. Het vraagt veel wijsheid om met beide zijden van iets om te gaan. Niemand hier heeft dat ooit geleerd.’ ‘Dat is vreemd,’ antwoordde de jongen. ‘U zegt dat het pad er al ligt… Ik dacht dat ik mijn pad nog moest banen.’ ‘Je pad volgt dat wat al in jou leeft,’ antwoordde de koning. ‘Daarom heet het het pad der conflicten.’ Uit mijn boek ‘De Orbit Express’

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Vandaag maakten we een prachtige wandeling hier vlakbij, door een land waar de maand mei uitbundig gevierd wordt door alles wat bloeit. Even schoot er in een flits een beeld door mijn hoofd van toen ik nog een klein kind was: een tafel vol blauw en wit crêpepapier waarmee bloemen gemaakt werden om de Maria-kapelletjes te gaan versieren. Ik weet niet meer waarom het precies was maar het voelde telkens aan als een feest. De liturgische betekenis ervan is me niet bijgebleven. Het was een andere stijl van festivals met een eigen gevoel van opwinding en vrolijkheid, de emoties errond herinner ik me nog. Deze zomer komen de festivals weer op gang en ik denk, laat al die drukte maar aan me voorbij gaan. De stilte van de aarde is voor mij feest genoeg…

Een druilerige zaterdag en Eurovisie in het vizier… het gaf me een instant seventies gevoel. Ik zag het niet zitten, de zoveelste wandeling in de gietende regen en toch wilde ik op pad. Dan herinnerde ik me de hype van de jaren 70: de autozoektochten van de VAB. Weg waren we.. Met de auto op pad tussen de Zuid-Limburgse religieuze parels…

Het blijft een eenmalige heruitzending van het oude programma, de ecologische voetdruk lag me op mijn maag. Toch ben ik blij dat we hem gedaan hebben want we ontdekten de kluis van Vrijhern, wat een idyllische plek…

Sinds korte tijd rijd ik van de ene plek naar de andere met een R.R. Dat is luxe, zou je denken.

Het gaat er in elk geval Relaxed aan toe en het gaat in de juiste Richting. Je leert het als je met pensioen gaat net op het moment dat het sociale leven bezwijkt onder Corona. Job weg, kleinkidsoppas weg, sociale projecten weg … Welke zin heeft het leven nog als je helemaal op jezelf en je partner terugvalt? Je gaat koeken bakken maar je cholesterol is te hoog en je kinderen eten geen suiker. Je gaat schrijven maar geen uitgeverij is geïnteresseerd en boekenmarkten zijn er niet. Met mijn rug tegen de muur kijk ik naar mijn computerscherm. Online. Ik haat het. Sinds ik in mijn winkel gevoeld heb wat het dodelijke effect is van online heb ik mijn rug ernaar gekeerd.

Maar nu zag ik maar 1 optie: virtueel gaan. En zo volgde ik de voorbije 13 maanden online opleidingen, ging naar de online Udemy school, trainde online met mijn Nederlandse vrienden van de UNLP academie, leerde online over een website bouwen, leerde online Canva kennen waarmee ik als leek kon opmaken, leerde mockups maken met gratis programma’s, leerde met Designrr e-books maken en nog veel meer… Ik leerde dus dat ik online in een razend tempo veel heb geleerd. Ik heb vooral geleerd dat het een wondere wereld is die ons te wachten staat, er gaan zoveel mogelijkheden opengaan in de toekomst… Eén ding is me duidelijk: er gaat een grote kloof komen tussen de mensen aan de ene kant van de schermen die het werk gaan bepalen en de mensen aan de andere kant, de mensen die het werk doen. Ik hoop dat men in de toekomst zo ver komt dat men beide kanten evenveel gaat verlonen… al vrees ik daarvoor. Mijn R.R.? Ook dat heb geleerd in de voorbije maanden. Veel onvrede ontstaat omdat mensen zich een doel stellen en dat niet meteen gerealiseerd zien. Het geluk zit niet in het bereiken van het doel. Het zit in de Reis zelf, in het nu. Bij elke stap die je in de goede Richting neemt. Dat is mijn R.R., de reis in de juiste Richting…

Hoop

Wat zouden we zijn zonder hoop? Als het leven ons op welke manier dan ook
uitdaagt, is het de hoop die ons erdoor heen leidt. Het weten waarom we
hoopvol zijn, werkt beter dan blinde hoop..
Je weet nooit wat er achter de volgende bocht ligt. De haiku’s van deze week
geven je de kans om je hoop te koesteren zodat je klaar bent als je die
bocht bereikt.
Het nu is de enige plek waar we echt kunnen leven met elk deel van ons wezen.
Het is daar waar al ons menselijk potentieel ligt. In deze oefening zoeken
we naar redenen om door te gaan ondanks dat wat ervoor kan zorgen dat
je alles verliest.

Begin met een paar langzame ademhalingen om je hoofd leeg te maken en
ontspan jezelf.
Denk aan een moment waarop je hoop bijna vervlogen was. Schrijf dat op.
Laat het uitzichtloze gevoel (nu of in het verleden) in je lichaam zinken. Als het
nu zo is, wees dan zo medelevend met jezelf als je maar kunt zijn.
Kijk naar de situatie die het veroorzaakte en wacht tot je innerlijke wijsheid
je naar je haiku leidt. Laat je gedachten stromen en gaan waar ze kunnen.
Wees eenvoudig en eerlijk in het uiten van de hoop die in u flakkert, ondanks
de situatie.

Het onverwachte

We weten dat het hebben van een positieve instelling wonderen doet. En dat
openstaan voor het ontvangen van wat we nodig hebben, deuren openhoudt
waarvan we niet eens wisten dat ze bestonden. Hoe kunnen we onszelf aanmoedigen
om onze eigen deuren open te houden als we weinig hoop hebben?
Misschien komt er een ervaring uit je verleden in je op, toen je in een moeilijke tijd
een of andere zegening ontving. Laten we kijken of we daarmee kunnen werken:
Ga rustig zitten terwijl je je herinnering naar je toe laat komen. Geef het alle tijd die
je nodig hebt.
Als je je eenmaal een onverwachte ervaring herinnert – van vriendelijkheid, tot
geld, tot een kans van welke aard dan ook , maak dan duidelijk hoe het gebeurde.
Maak kleine aantekeningen als je wilt. Laat die ervaring in je lichaam zinken.
Waar voel je het? Omarm je herinnering als de les die ze zou kunnen zijn.
Schrijf eenvoudig en eerlijk. De eerste regel leidt je naar iets wat je misschien nog
niet in gedachten hebt.
Kijk of je haiku je iets vertelt over je rol op je onverwachte moment. Heb je iets
geleerd over hoe onverwachte gebeurtenissen je reden geven om te hopen?

Rituelen

Rituelen bestaan in alle culturen, religies, rassen en disciplines. Ze helpen
onze overtuigingen te koesteren en geven ons een manier om met de
onzichtbare wereld om te gaan.
Welke rituelen heb jij? Misschien religieuze rituelen of het zingen van bepaalde
liedjes tijdens de vakantie of het bereiden van bepaald voedsel in een bepaalde
periode van het jaar of het afsluiten van je werkdag op een bepaalde manier. Ze
lijken allemaal een gevoel van hoop te geven .
Laat ons eens kijken wat je kan bedenken.
Word rustig en maak je hoofd leeg met een paar reinigende ademhalingen.
Laat het idee dat rituelen je wijzen op iets dat je herhaaldelijk doet en dat zinvol
voor je is. Schrijf het op.
Zie jezelf het doen. Merk op welke gevoelens het in je opwekt.
Beschrijf het in de eenvoudigste bewoordingen en begin de haiku met een aspect
van het ritueel. Ontdek vervolgens hoe dat ritueel je tot zegen is in de volgende
twee regels.